Geen bloed en tranen, wel zweet
“Schrijven is schrappen,” betoogde ik als docent Nederlands altijd. Misschien dat ik nu pas echt snap waarom sommige leerlingen dat maar niet leken te begrijpen. Want: hoe schrijf je iets beknopt en duidelijk op wat je zelf inhoudelijk (nog) niet goed begrijpt? Dat was hún grootste uitdaging bij het schrijven van boekverslagen, recensies en literatuuropdrachten en míjn grootste uitdaging bij het schrijven van een EMVI-plan, zo ontdekte ik in mijn eerste twee maanden als tenderspecialist.
De kracht van verhalen vs. de kracht van SMART
In mijn voorstelblog schreef ik onlangs dat wij mensen verhalenvertellers zijn. Ironisch genoeg kreeg ik op mijn eerste schrijfwerk de feedback dat ik ‘iets te lang van stof’ was. Het schrijven bleek per ongeluk mijn middel geworden te zijn om voor mezelf te structureren en verduidelijken wat die ingenieurs nou eigenlijk bedoelden tijdens de brainstormsessies waarin zij het plan bedachten. Langzaam, en met ‘bloed, zweet en tranen’, werd de inhoud van het plan voor mezelf duidelijker en kon ik het ook korter opschrijven. Ondertussen leerde ik zinnen integreren, scherp formuleren en maatregelen SMART opschrijven. Maar omdat het plan uiteindelijk nog steeds te lang was, toverden mijn collega’s mijn tekst uiteindelijk zo om dat hij precies paste op het aantal voorgeschreven pagina’s. En dat deden ze exclusief bloed, zweet en tranen. Toen ik las welke simpele oplossingen zij hier eigenlijk voor hadden gebruikt, besefte ik wederom dat ik destijds meer begrip had moeten hebben voor die soms tergend langzame schrijfvorderingen van leerlingen…Conflicterende belangen
Maar bondig schrijven was niet het enige lastige. Bewoners, bedrijven, gemeente en provincie bijvoorbeeld, hebben allemaal zo hun eigen ideeën bij het uit te voeren werk. En het EMVI-plan moet, in een ergerlijk klein aantal pagina’s, laten zien hoe onze klant al die belangen gaat samenbrengen, ervoor gaat zorgen dat er consensus over komt, om er vervolgens óók nog de best mogelijke (ontwerp)oplossing voor te kiezen. En ik maar denken dat ze gewoon de weg afsluiten, een oranje hesje aantrekken en beginnen met bouwen…Maatschappelijke raakvlakken
Toegegeven: ik had als absolute ‘alfa’ niet meteen verwacht dat ik die civiele techniek best interessant zou vinden. In het begin moest ik eraan wennen dat ik nu vooral praat over niet-levende zaken (wegen in plaats van leerlingen is nogal een contrast), maar inmiddels zie ik de maatschappelijke raakvlakken waar je in de civiele techniek mee te maken hebt, zoals klimaatadaptatie en het woningentekort. Dat maakt het schrijven van tenders, ondanks dat het (vooral als leek) soms dus bloed, zweet en tranen kost om zo’n plan eruit te persen, heel divers en interessant werk!Disclaimer: bloed en tranen zijn natuurlijk niet echt gevloeid (tja, die liefde voor verhalen…) en van het zweten merkte ik ook nauwelijks iets, want het team van Bold Tenders heeft me in mijn eerste maanden altijd zodanig op weg geholpen dat mijn deodorant het nog prima kon opvangen.
Gerelateerde blogs en projecten
